This post is part of a blog series focused on creating welcoming pathways for refugee/(im)migrant educators in the U.S.
This bilingual post is available in both English and Persian. Please see below to select a language.
By Sabza Baqaee, Teacher Assistant & Former Pathways to Teaching Fellow
“Great ambitions make every impossible possible.”
This quote has stayed with me since my high school years. Although I’m uncertain of its origin—perhaps it was Winston Churchill — what truly matters is the immense motivation it provides me.
Teaching has always been my childhood dream. Growing up in Afghanistan, a country with a low literacy rate, especially among women in rural areas, I felt a deep desire to educate my people.
“آرزو های بزرگ هر غیرممکنی را ممکن می‌سازند.”
این جمله را از دوران مکتب در حافظه ام دارم. من از گوینده آن مطمین نیستم – شاید وینستون چرچیل بود. چیزی که اهمیت دارد، انگیزه بزرگی است که به من می‌دهد.
معلمی آرزوی کودکی من بوده است.. در حالی که در افغانستان، کشوری با نرخ پایین سواد به‌ویژه در میان زنان مناطق روستایی بزرگ شدم، احساس مسئولیت عمیقی برای آموزش مردم خود داشتم.
By Sabza Baqaee, Teacher Assistant & Former Pathways to Teaching Fellow
“Great ambitions make every impossible possible.”
This quote has stayed with me since my high school years. Although I’m uncertain of its origin—perhaps it was Winston Churchill — what truly matters is the immense motivation it provides me.
Teaching has always been my childhood dream. Growing up in Afghanistan, a country with a low literacy rate, especially among women in rural areas, I felt a deep desire to educate my people.
After finishing high school, I pursued a degree in education at university. Upon graduating, I became a high school teacher, a role I embraced with passion and love. Watching my students graduate each year and continue their education filled me with pride.
Despite the severe cultural and social norms in Afghanistan that opposed women in public roles, I continued teaching. I was content with my life, living with my small family: my husband, a senior military officer educated in the United States, and my son, a school student.
However, everything changed three years ago.
On August 15, 2021, the Taliban dramatically captured Kabul, leading to the collapse of the relatively democratic and modern system that had taken 20 years of sacrifice of our people — the Afghan people — and international cooperation to build.
The military, police, and all other social and governmental institutions disintegrated. I witnessed this collapse firsthand in Kabul. The dreams of a generation, including my own, were shattered. It was a devastating experience.
My husband, being a senior military officer, made our family a recognized target for the Taliban and their sympathizers. For a few days, my family and I lived in hiding in Kabul. Then, thanks to my husband’s connections and the fact that he had collaborated with U.S. military forces, we were able to board one of the last evacuation flights to the United States.
Leaving Afghanistan was a heart-wrenching decision made out of necessity. My heart still beats for my homeland, where some of my family, friends, colleagues, and countless memories remain. I constantly worry about my mother, brother, sister, friends, and former colleagues who now live under very difficult conditions — especially my female colleagues, who are confined to their homes.
We left Afghanistan without anything but the clothes on our bodies. Upon arrival in the U.S., we were welcomed warmly, and I will never forget the kindness we were shown. I am deeply grateful for it.
However, integrating into this new environment wasn’t easy. The first days, especially the first six months, were tough. The traumatic experiences we endured under Taliban rule still haunted us. We were anxious about how to start anew in this unfamiliar society.
Although the U.S. government provided us with food, health insurance, and housing, I faced significant challenges. I had problems speaking English and lacked the capacity to find a job.
For many in Afghanistan, migrating to the U.S. is a dream, but for me, it came with immense challenges.
I felt helpless and unsure of how to move forward. Adapting to a new society with unfamiliar social and cultural norms, disconnecting from my previous identity, and striving to build a new one — all while being far from family and friends— was overwhelming. I applied for several jobs but was told I lacked the necessary experience. Finding a rental house was also difficult.
The U.S. is a beautiful country with rich cultural diversity, natural beauty, clean streets, freedom, democracy, and abundant job opportunities. I had always heard that the U.S. was a country built on freedom and opportunity, and this gave me hope to rediscover myself and rebuild my career.
However, upon arrival, I felt hopeless, thinking I would never hold the position of a teacher again. Teaching had been my passion, and losing it felt like a flower deprived of sunlight — it withers quickly.
Determined to rebuild myself, I began learning English with the help of my new American friends and language instructors. Their support helped me secure a position as a teaching assistant in a private preschool.
This experience was a source of immense joy, reigniting my passion for teaching. I was welcomed by my colleagues, who treated me like part of the team, never making me feel like an outsider or refugee. I worked there for almost three years.
Despite this, I still dreamed of working in a public school, but I didn’t know how to achieve that goal.
Then, one of my friends informed me about the Pathways to Teaching Program (PTP) at Childhood Education International, designed for people who were teachers in their home countries and have migrated to the U.S.
This program helps familiarize people like me with teaching methods in the U.S. and supports them in becoming teachers here. I studied in this program for almost a year, gaining valuable insights into U.S. teaching methods. I am truly grateful to the instructors who guided and taught me.
With the help of the PTP team — especially Ms. Julie, Ms. Sarah, and Ms. Nicole — I was able to apply to a position at a public school. After an interview, I was hired as a teaching assistant in a public school in Virginia, a source of pride for both me and my family.
The support and collaboration of the team at CE International’s Center for Professional Learning enabled me to overcome the barriers and challenges of life and work in this new land, find a decent job, cope with my mental struggles, strengthen my English communication skills, and feel less of the pain of being away from family and friends. Here, I feel less like an outsider and am gradually adapting to this society.
To those who have experienced a similar journey and are starting from scratch, my suggestion is: do not lose hope. The U.S. is a land of opportunities. Strive, and you will achieve your dreams.
As I am writing these lines, I can say that my family and I are finally satisfied with our lives. We have a good home, decent jobs, and better living conditions, and I am grateful to the U.S. government, the diverse culture of this country, and my new friends at the PTP for their sincere and kind support.
I wish success to those who have faced challenges similar to mine, and I hope that the situation in Afghanistan, where the Taliban’s strict and oppressive rules have made life unbearable for women, will soon come to an end.
To other refugees and immigrants who are looking for a pathway back to teaching – and to those who want to become a teacher even if they have not done so before – I encourage you to never give up.
Sabza Baqaee, with over 13 years of experience in education, began her journey as an educator in Kabul, Afghanistan. After completing her Associate Degree in Education from Sayed Jamaluddin Teacher Training College in 2012, she pursued her passion for teaching. In 2020, she earned her bachelor’s degree from Maiwand University in Kabul, solidifying her commitment to empowering young minds.
However, the Taliban’s re-takeover of Afghanistan in August 2021 drastically changed her life, forcing her to flee to the United States. Determined to rebuild her career in education, Sabza joined the Pathways to Teaching Program (PTP) and undertook extensive training to adapt to her new environment.
Today, she serves as a teaching assistant at Potomac View Elementary School, where she plays a vital role in supporting the lead teacher with instructional activities. Her dedication extends to helping manage classroom behavior and fostering a positive, engaging learning environment. Sabza’s resilience and passion for education continue to shine as she builds a new life while staying true to her roots as an educator.
Childhood Education: Innovations is a bimonthly magazine dedicated to sharing unique, interesting, and stimulating information from schools and learning environments around the world. Articles can be accessed by paying a one-time download fee per article using the links below, or by subscribing. Subscribers receive new issues and access to more than 100 years of back issues.
Childhood Education International is dedicated to ensuring that displaced, refugee, and (im)migrant children and youth have access to quality, holistic education for that builds on their strengths, supports their needs, and offers opportunities to build bright futures.
The Center for Professional Learning supports educators and other education leaders working in refugee displacement, migration, crisis, and resettlement contexts around the world.
Recent highlighted projects include:
“آرزو های بزرگ هر غیرممکنی را ممکن می‌سازند.”
این جمله را از دوران مکتب در حافظه ام دارم. من از گوینده آن مطمین نیستم – شاید وینستون چرچیل بود. چیزی که اهمیت دارد، انگیزه بزرگی است که به من می‌دهد.
معلمی آرزوی کودکی من بوده است.. در حالی که در افغانستان، کشوری با نرخ پایین سواد به‌ویژه در میان زنان مناطق روستایی بزرگ شدم، احساس مسئولیت عمیقی برای آموزش مردم خود داشتم.
پس از پایان مکتب، تحصیلات خود را در رشته آموزش و پرورش ادامه دادم و پس از فارغ‌التحصیلی به عنوان معلم مکتب مشغول به کار شدم. این شغل را با عشق و اشتیاق فراوان پذیرفتم. دیدن دانش‌آموزانم که هر سال فارغ‌التحصیل می‌شدند و به تحصیلات خود ادامه می‌دادند، باعث افتخار من بود.
با وجود هنجارهای شدید فرهنگی و اجتماعی در افغانستان که با حضور زنان در عرصه‌های عمومی مخالف بودند، من به تدریس ادامه دادم. از زندگی خود راضی بودم و با خانواده کوچکم—همسرم که یک افسر ارشد نظامی بود و در ایالات متحده تحصیل کرده بود، و پسرم که دانش‌آموز مدرسه بود—زندگی آرامی داشتم.
اما همه چیز سه سال پیش تغییر کرد.
در ۱۵ آگست ۲۰۲۱، طالبان به طور ناگهانی کابل را تصرف کردند و نظام نسبتاً دموکراتیک و مدرنی را که طی ۲۰ سال با قربانی‌های مردم افغانستان و همکاری‌های بین‌المللی ساخته شده بود، سرنگون کردند.
ارتش، پلیس و تمامی نهادهای اجتماعی و دولتی فروپاشیدند. من این سقوط را از نزدیک در کابل مشاهده کردم. رؤیاهای یک نسل، از جمله رؤیای من، نابود شد. این تجربه‌ای ویرانگر بود.
همسرم به عنوان یک افسر ارشد نظامی، ما را به یک هدف شناخته‌شده برای طالبان و هواداران شان تبدیل کرد. چند روز در کابل مخفی بودیم. سپس، به لطف ارتباطات همسرم و همکاری او با نیروهای نظامی آمریکا، توانستیم در یکی از آخرین پروازهای تخلیه به ایالات متحده بیاییم. ترک افغانستان تصمیمی سخت و از روی اجبار بود. قلب من هنوز برای وطنم می‌تپد، جایی که بخشی از خانواده‌ام، دوستانم، همکارانم و خاطرات بی‌شمارم باقی مانده‌اند. من دائماً نگران مادر، برادر، خواهر، دوستان و همکاران سابقم هستم که اکنون تحت شرایط بسیار سختی زندگی می‌کنند، به‌ویژه همکاران زنم که به خانه‌هایشان محبوس هستند.
ما افغانستان را بدون هیچ چیز، جز لباس‌هایی که بر تن داشتیم، ترک کردیم. پس از ورود به ایالات متحده، به گرمی از ما استقبال شد و هرگز مهربانی‌ای که به ما نشان داده شد را فراموش نخواهم کرد. عمیقاً از آن سپاسگزارم. با این حال، ادغام در این محیط جدید آسان نبود. روزهای اول، به‌ویژه شش ماه اول، سخت بود. روز های دردناکی را که تحت حاکمیت طالبان دیده بودیم، همچنان ما را آزار می‌داد. اضطراب داشتیم که چگونه در این جامعه ناشناخته زندگی جدیدی را شروع کنیم. هرچند دولت آمریکا غذا، بیمه درمانی و مسکن در اختیار ما قرار داد، اما با چالش‌های زیادی روبرو بودم. مشکل زبان انگلیسی داشتم و توانایی یافتن شغل را نداشتم.
برای بسیاری از مردم افغانستان، مهاجرت به ایالات متحده یک رؤیاست، اما برای من این مسیر همراه با چالش‌های بزرگی بود. احساس ناتوانی می‌کردم و مطمئن نبودم چگونه پیش بروم. تطبیق با جامعه‌ای جدید با هنجارهای اجتماعی و فرهنگی ناشناخته، جدا شدن از هویت قبلی‌ام و تلاش برای ساختن یک هویت جدید—همه این‌ها در حالی بود که دور از خانواده و دوستان بودم—بسیار دشوار بود. برای چندین شغل درخواست دادم اما به من گفتند که تجربه کافی ندارم. یافتن خانه کرایی نیز بسیار سخت بود. ایالات متحده کشوری زیبا با تنوع فرهنگی فراوان، زیبایی‌های طبیعی، خیابان‌های تمیز، آزادی، دموکراسی و فرصت‌های شغلی بسیار است. همیشه شنیده بودم که ایالات متحده کشوری است که بر پایه آزادی و فرصت بنا شده و این به من امید داد که خود را دوباره پیدا کنم و برای آینده خود بکوشم.
با این حال، پس از ورود، احساس ناامیدی می‌کردم. فکر می‌کردم که هرگز دوباره به عنوان معلم مشغول به کار نخواهم شد. تدریس همیشه شور و شوق من بود و از دست دادن آن مانند گلی بود که از نور خورشید محروم است – به سرعت پژمرده می شود.
مصمم به بازسازی خود، شروع به یادگیری زبان انگلیسی کردم و این کار را با کمک دوستان جدید آمریکایی‌ام و معلمان زبان انجام دادم. حمایت آنها به من کمک کرد تا موقعیتی به عنوان دستیار معلم در یک پیش‌دبستانی خصوصی پیدا کنم. این تجربه برایم بسیار خوشحال‌کننده بود و دوباره شور و شوقم برای تدریس را بیدار کرد. از سوی همکارانم به گرمی پذیرفته شدم. آنها مرا مانند عضوی از تیم می‌دیدند و هرگز احساس نکردم که یک بیگانه یا پناهنده هستم. حدود سه سال در آنجا کار کردم.
با وجود این، همچنان آرزو داشتم که در یک مدرسه دولتی کار کنم، اما نمی‌دانستم چگونه به این هدف دست پیدا کنم. سپس، یکی از دوستانم مرا از برنامه مطلع کرد که برای افرادی مانند من طراحی شده بود که در کشورهای خود معلم بودند و به ایالات متحده مهاجرت کرده‌اند. این برنامه به افرادی مانند من کمک می‌کند تا با روش‌های تدریس در ایالات متحده آشنا شوند و از آنها در تبدیل شدن به معلم در این کشور حمایت می‌کند. من نزدیک به یک سال در این برنامه تحصیل کردم و بینش‌های ارزشمندی در مورد روش‌های تدریس در ایالات متحده به دست آوردم. واقعاً از مربیانی که مرا راهنمایی و آموزش دادند، سپاسگزارم.
با کمک تیم مسیر پروژه آموزش به‌ویژه خانم جولی، خانم سارا و خانم نیکول—توانستم برای وظیفه ای در یک مدرسه دولتی درخواست بدهم. پس از مصاحبه، به عنوان دستیار معلم در یک مدرسه دولتی در ویرجینیا استخدام شدم که باعث افتخار من و خانواده‌ام شد. حمایت و همکاری تیم مسیر پروژه آموزش به من کمک کرد تا بر موانع و چالش‌های زندگی و کار در این سرزمین جدید غلبه کنم، شغلی مناسب پیدا کنم، با مشکلات روحی خود مقابله کنم، مهارت‌های ارتباطی انگلیسی‌ام را تقویت کنم و کمتر از درد دوری از خانواده و دوستان رنج ببرم. اینجا کمتر احساس غریبی می‌کنم و به تدریج به این جامعه خو می‌گیرم.
به کسانی که سفری مشابه را تجربه کرده‌اند و از صفر شروع می‌کنند، پیشنهاد من این است که امید خود را از دست ندهید. ایالات متحده سرزمین فرصت‌هاست. تلاش کنید و به آرزوهای خود خواهید رسید. در حالی که این سطور را می نویسم می خواهم بگویم که من و خانواده ام از زندگی‌مان راضی هستیم. خانه‌ای خوب داریم، شغل‌های مناسب و شرایط زندگی بهتری داریم و من از دولت ایالات متحده، فرهنگ متنوع این کشور و دوستان جدیدم در برنامه مسیر پروژه تدریس برای حمایت‌های صادقانه و مهربانانه‌شان سپاسگزارم. برای کسانی که با چالش‌هایی مشابه من مواجه شده‌اند، آرزوی موفقیت دارم و امیدوارم که وضعیت افغانستان، جایی که قوانین سخت‌گیرانه و سرکوبگر طالبان زندگی را برای زنان غیرقابل تحمل کرده، به زودی به پایان برسد. به سایر پناهندگان و مهاجرانی که به دنبال راهی برای بازگشت به تدریس هستند—و به کسانی که می‌خواهند معلم شوند، حتی اگر قبلاً این کار را نکرده‌اند—توصیه می‌کنم هرگز تسلیم نشوید.
سبزه بقایی با بیش از ۱۳ سال تجربه در زمینه آموزش، حرفه خود را به‌عنوان یک آموزگار در کابل، افغانستان آغاز کرد. او پس از فارغ‌التحصیلی از مرکز تربیه معلم سید جمال‌الدین در سال ۲۰۱۲، با اشتیاق به تدریس در یکی از مکاتب دولتی کابل مشغول به کار شد. در سال ۲۰۲۰، با دریافت مدرک لیسانس از دانشگاه میوند، تلاش‌های خود را برای ارتقای سطح آموزش و پرورش ادامه داد.
وقایع ناگوار سال ۲۰۲۱ و بازپس‌گیری افغانستان توسط طالبان، زندگی سبزه را به‌طور ناگهانی دگرگون کرد و او را مجبور به ترک وطن و مهاجرت به ایالات متحده کرد. اما این چالش‌ها او را متوقف نکرد؛ با عزمی راسخ برای بازسازی حرفه‌اش، به برنامه پیوست و در دوره‌های آموزشی متعددی شرکت کرد تا بتواند خود را با محیط جدید انطباق دهد.
امروز، سبزه به‌عنوان دستیار معلم در مدرسه ابتدایی Potomac View در ایالات متحده فعالیت می‌کند و با حمایت از معلم اصلی در فعالیت‌های آموزشی، به تربیت نسل جدید دانش‌آموزان کمک می‌کند. نقش او در مدیریت صنف درسی و ایجاد فضایی مثبت و الهام‌بخش، نشان‌دهنده تعهد او به آموزش است. سبزه بقایی با پشتکار، اشتیاق وعشق به تدریس، همچنان به تلاش خود ادامه می‌دهد و در عین ساختن زندگی جدید، به دنبال رشد و پیشرفت حرفه‌ای خود می باشد.
